কথা কোৱা গুহা

এসময়ত এখন হাবিত বৰ প্রকাণ্ড
সিংহ এটাই বাস কৰিছিল।এদিনাখন
তাৰ বৰ ভোক লাগিল।সি হাবিখনৰ
ইফালে-সিফালে ঘূৰি ফুৰিলে,কিন্তু
খাব পৰাকৈ কোনো জন্তু বিচাৰি
নাপালে।বহুত ঘূৰি-ফূৰি তাৰ ভাগৰ
লাগিল। অৱশেষত সি শ্রান্ত-ক্লান্ত
হৈ এঠাইত বাগৰি পৰিল ।
হঠাৎ সি এটা গুহা দেখা পালে আৰু
ভাবিলে-নিশ্চয় এই গুহাটোৰ ভিতৰত
কোনো জন্তুৱে বাস কৰে ।
সোনাকলেই সি বাহিৰলৈ ওলাই
আহিব পাৰে । মই এই
জোপোহাটোৰ আঁৰত লুকাই থাকোঁ।
যেতিয়া সি বাহিৰলৈ ওলাই আহিব,
মই তাক মাৰিম আৰু খাই পেলাম ।
ইয়াকে ভাবি সিংহটোৱে গুহাটোৰ
সমুখত জোপোহাটোৰ আঁৰত লুকাই
থাকল।বহু সময় পাৰ হ'ল । কোনো
জন্তুৱে কিন্তু গুহাৰ বাহিৰলৈ ওলাই
নাহিল।
সিংহটোৱে ভাবিলে-সি নিশ্চয়
আগেয়েই বাহিৰলৈ ওলাই গৈছে ।
সোনকালেই ঘূৰি আহিব । গতিকে মই
ভিতৰত সোমাই ৰৈ থাকোঁগে ।
যেতিয়া সি গুহাটোত সোমাব,মই
তাক মাৰি খাই পেলাম।সেইকাৰণে
সিংহটো ভিতৰলৈ সোমাই গ'ল আৰু
ভিতৰত ৰৈ থাকিল।
আচলতে গুহাটোৰ ভিতৰত এটা
শিয়ালে বাস কৰিছিল।সেই সময়ত
শিয়ালটো বাহিৰলৈ গৈছিল। এতিয়া
সি ঘূৰি আহিছে । সি গুহাটোত
সোমাওঁ-সোমাওঁ কৰিছিলেই,এনেতে
সিংহৰ ভৰিৰ খোজ তাৰ চকুত পৰিল।
শিয়ালটোৱে ভাবিলে-গুহাৰ ভিতৰত
এটা সিংহ সোমাই আছে নিশ্চয়।
গতিকে মই সাৱধান হওঁ ।
শিয়ালটোৱে কিছু সময় ভাবিলে তাৰ
পিছত ডাঙৰকৈ চিঞৰিলে-হেৰা গুহা!
হেৰা মোৰ মৰমৰ গুহাটো !
অলপ সময়ৰ পাছত সি আকৌ
চিঞৰিলে -হেৰা মৰমৰ গুহা। আজি
তুমি কিয় মনে-মনে আছা? আনকালে
যেতিয়া মই আহোঁ ,তুমি মোক
সম্ভাষণ জনোৱা আছিনো কিয়
মনে-মনে আছা ?
সিংহটোৱে এই সকলোবোৰ শুনি
আছিল। সি ভাবিলে-এই গুহাটোৱে
শিয়ালটোক সম্ভাষণ জনায়। আজি
মই আছো বাবে ভয়ত মনে-মনে আছে
গতিকে, ময়েই শিয়ালটোক সম্ভাষণ
জনাওঁ । ন'হলে সি গুচি যাব ।
সেয়ে সিংহটোৱে চিঞৰি চিঞৰি
ক'লে-হেৰা মৰমৰ শিয়াল ঘৰলৈ আঁহা
।
সিংহৰ মাত শুনি শিয়ালে বুজি পালে
যে সিংহ ভিতৰত আছে । সি নিশ্চয়
ভোকাতুৰো-শিয়ালে ভাবিলে । সি
তাৰ পৰা দৌৰি পলাল । এইদৰেই
শিয়ালে তাৰ জীৱনটো ৰক্ষা কৰিলে
। সন্ধিৰ বাঁহ বুদ্ধিৰে কাটিলে
লেখিকা-স্নিগ্ধাৰাণী গগৈ